bosquexos de sensacións: Orballo, Alejandra, ti.

I

Está moi "Arder", dixo Orballo ás miñas costas, á beira do río.

E si, estaba "moi 'Arder'". Penso que é unha frase que define xenial a atmósfera dos días máis fermosos e poéticos do ano, desde o meu punto de vista. É fresco, húmido, é azul e gris. E verde.

Melancolía, pretensión.

II

Alejandra abre a antoloxía por unha páxina aleatoria e gústalle o que le. "vou ler isto porque abrín por aquí e non sei, gústame". recítanos a Dores Tembrás. amor. aquel poema que aprendín para autoconvencerme. que sostés os meus pulsos coma se foran. aquela tempada na que cría botar de menos. cuncas diminutas de cerámica chinesa. e quizais o facía. e non sabes que as cereixas. nunca o saberei con certeza. deixaron de medrar. gústame pensar que foi mentira. ata que volvas.


III

Ules a tarde de verán. Unha tarde de verán coma a bandeira de Gabón. O azul ante todo.

Bestiario

poema publicado no terceiro número 

do fanzine Infumable.

I

entrar na cova co medo de que ataque a besta

ser só censura, parálise, catalepsia

só saber a quen pertence o sabor da batalla,

XÚROO.

(quizais non)

sinto a luz entrar pola fendedura

reflicte no branco

buscas o branco

volver caer no abismo.

II

a fera durmía despois da masacre

marchei

pero cada vez as bestas durmían menos

e sempre cun ollo aberto

sabedoras da cova enimiga.

adentreime

sen pensar na consecuencia.

somos outra batalla

e que se me agocho detrás de combinacións incomprensibles?
e que se o fago tras letras alleas?

ela espréitanos
subida naquela árbore
pregúntame por que e pregúntolle o mesmo.

non sabería dicir o por que destas bágoas se o meu só é a temática do abandono.

patética

coma min, éo esta escea, na que mendigo non ESCOLLER. nada coma a subversión

patética outra vez.

durme, somos outra batalla.
por agora, sobrevive.

tinta negra,

apetéceme un título en inglés

o pracer de poñer uns pantalóns de pana que estiveron diante do calefactor.

pero antes...

o pracer de erguerte espida coa pel que suaviza a luz tenue que entra pola persiana mal baixada. e non hai ninguén. e podes bailar un pouco sobre o chan frío antes de poñer os pantalóns.

o pracer de imaxinar que estás na casa.
o pracer de sentirte ti.

as estrelas non brillan esta noite porque hai contaminación lumínica... si.

agora sinto a necesidade de describir a tristeza

coma un fío que se me escapa, paseniño, entre os dedos

así es ti

coa túa complexidade
cargada de complexos compartidos

fuches oasis.
eu unha mona correndo polas túas dunas

e a lúa
era a túa calor
en noites frías

as rúas molladas de pedra
gardaron na memoria os nosos pasos

(bromeaba con sermos as novas Marías)

na miña mente sempre estaremos paseando, amor.

invitación

a melodía do silencio
nesta fría boca

selada e invisible

baixo terra:
semente

"DE MIN MEDRARÁN
AS GRANADAS DA REDENCIÓN"

chega o inverno.

vaise

no sofá
observo

danzades na pantalla

a boca do estómago
os beizos da cloaca

e non podo

inmóbil.

non quero dicir só que todo está escuro frío mudo podre

son a todo
es o nada.

agora no televisor, caras tetas pernas nádegas figuras perfectas

Hardcore.

— Pero que é o que che pasa? Non es capaz de escribir? Non che chega a inspiración?

— Non, simplemente non teño ganas. Se o quixese podería inventar calquera historia, aínda que fose mala. Resúltame moi fácil, levo anos practicando: antes de durmir soño esperta.

— Ponme un exemplo.

— Sinxelo: Estamos ti e eu sós no alto deste monte. Non é poético dabondo? Si que o é. Ti es poeta e estás a compoñer cancións para o próximo traballo da túa banda. Son sinxelas e breves, máis cunha carga asombrosa nunca vista que sorprenderá á crítica. Será un disco que vos lanzará á fama e incluso vos proxectará á historia da música universal.

Falas disto emocionado, aluméasenche os ollos e encántame. Míroos fixamente e pérdome nas túas palabras con versos das músicas intercalados. Sorpréndesme nesta tarefa de minuciosa observación e imítasme.

O seguinte paso sería bicarnos, pero boto a correr entre os eucaliptos colonizadores. Vén a noite e non me persegues. Non teño medo.

Por fin atopei un burato no chan e agora son unha bola fusionándose co humus. Vés collerme, delicadamente, mais non o suficiente, o que me fai escachar en mil anacos que nin te esforzas en recompoñer. Porén, xúntasme e atrápasme nunha saba branca. Átala coa delicadeza coa que non soubeches recollerme e comezas a andar pisando as follas.

No coche (no teu coche, porque xa tes coche, automóbil), deposítasme no asento do copiloto. Íspeste lento, nun acto altamente poético, erótico, case pornográfico, case de bailarín, danzando o teu ollar cun punto en ningures.

Esmágasme máis, manipulando a saba, agora transformada nun pequeño saquiño — eu pequena. Esmágasme, fasme pó con coidado. Abres o paquete e, cos teus dedos, instalados nas mans bonitas, vas distribuíndome polo teu corpo. Cúbrote, colonízote, mestúrome coa túa suor, es meu. Contrólote. Cheiras hardcore.

mapa.

como matar esta ausencia insegura que me destrúe pouco a pouco?
reunión no cenáculo:
ferida + sal = ?

a) cicatrización
b) escozor
c) ningunha das anteriores

cicatrización non, deixa de basearte en vivencias (noxentos quistes), deixa de pensar no modo idóneo, deixa de pensar na paz, na convivencia de sentimentos repelentes, deixa de crer que todo pode ser bo, porque nunca poderás facer unha milagre. muller, cerra a billa, pecha o candado.

verdadeiramente,
é a auga con sal das bágoas o que... que sei eu? non sei nada, ninguén sabe nada.

impotencia continua,
continua ausencia,
continua tensión,
continua culpa,
continua represión...

convivencia

se ao final, a culpa vai ser da sociedade reflectida en mentes.

primeiro obxectivo: non morrer exercendo a ausencia.
segundo: desprenderme.
terceiro: morrer.

SON EU ASÍ TAN EU.

Desde a miña cama á casa da miña tía, hai unha fiestra. Escollín o camiño da derrota solitaria: hoxe é festivo e todo ataca.
Só se me pasa pola cabeza pedir axuda: pedirte axuda a ti, que en realidade es calquera ao que deixe acariñar o meu íntimo ventre, porque non rematamos.
Nunca se remata nada, a vida queda inconclusa porque sempre haberá algo que facer, algo que aprender, algo do que enfermar... algo que padecer: saudade, morriña, desexo, aburrimento. Aburrimento cara os individuos que ma obstaculizan. Estou segura de que, nesta vida, nunca estiven máis preto do que son que agora mesmo, neste preciso intre no que só agardo a coller o sono para soñarte sentindo o teu tacto no peito e poder ser verdadeiramente, deliciosamente... así.

Cinta.

O presente naceu do odio pesimista no que todo se transforma en inimigo, os inimigos que nos obrigan a pensar na tentadora idea de aferrarnos á cama para non saír nun lustro ou tres. Vomitei tras a borracheira de cubata de tenrura nunha esquina calquera dunha cidade que non chega a vila. A resaca é aínda peor.

Só me tranquilizou a voz de Iolanda, cando deliraba na indixesta de problemas. Aportoume carácter, estoicismo e unha linguaxe coa que poder mandar ao mundo ao demo de boas maneiras e parecendo unha persoa agochada tras a fachada da adolescente decadente que nalgún momento todos necesitamos ser. Outras veces é a imposición da tristura polo odio, polas imaxes.

Vivo nunha película apátrida con planos malos, aburridos e trama que incita ao suicidio. Son a protagonista (polo menos) paseando por unha praia que da ao mar aberto deixando pegadas que se borran nuns minutos.

diario II

hoxe estou máis sobrepeso grao II que outros días.
hoxe estou máis peluda que outros días.
hoxe estou máis miope que outros días.
hoxe estou máis rapada que outra días.
hoxe estou máis coa regla que outros días (que a teño).
hoxe estou máis insoportable que outros días.
hoxe estou máis dametodoigual que outros días.
hoxe estou máis cuestionada que outros días.
hoxe estou máis saudosa que outros días.
hoxe estou máis indecisa que outros días.
hoxe estou máis porca que outros días.
hoxe estou máis saída que outros días.
hoxe estou máis imbécil que outros días.
hoxe son máis orgullosa que outros días.
hoxe estou desafogándome máis que outros días.
hoxe máis etc. que outros días

resumindo, hoxe dou máis noxo que outros días.

hoxe son menos poeta.

diario

non teño nada que contar, pero quero sentirme escritora: son antollos, coma o de "oh, teño antollo de ser periodista" e preparas unha entrevista para facerlla a alguén imaxinario ou unha reportaxe sobre un tema estúpido. eu de nena quería ser periodista. na miña cabeza aínda non existían notas de corte nin merdas desas. o que cortou a miña vocación foi o meu medo a que me mandasen á guerra. entón pasei a querer ser profesora e aínda quero selo, pero que non me manden a unha cidade destas grandes, que iso ao mellor é peor que a guerra.

en fin, estou aquí na miña mesa de traballo. hai un momento, a miña irmá díxome que se lle facía raro verme sen apuntamentos diante. saíume ben a xogada este curso, mais foi o meu Século Escuro: pouca produción. o máis salientable (e máis feo) que creei foi unha escultura cara a que sinto un sentimento de amor-odio. entre escofinar a maldita madeira do maldito inverdadoiro-instalaciónarquitectónica e que se masa de madeira e que se o metacrilato do demo. e veña inauguración da exposición e veña tortillas a doce euros e veña pelotilleo: "gústame a túa escultura" se non me gusta nin a min! só lle teño cariño... na inauguración sobraba a metade da xente. agóbiame tanta xente. entón estreseime e empecei a comportarme coma unha imbécil. a sacar unha foto co meu fillo, tiven que ir outro día, un no que a sala estaba ás escuras, en plan abandono total.  deiteime no chan para sacar a foto. estaba no meu dereito.

aquí no escritorio teño unha foto cos meus curmáns na Alameda e de fondo, a catedral. non falo moito con eles. en fin, adoito ser de poucas palabras. quizáis a foto está aí para demostrar a miña inclinación cara Compostela desde ben cedo. agora, pois non sei, sácolle máis partido... ás veces. cando sexa un pouco máis independente, máis. por exemplo, cando teña coche. a miña principal motivación para sacar o carnet é a de ir de excursión sen depender de ninguén. entre os meus obxectivos está o de ir a Proupín e a Texexe para sacarme unha foto cos carteis e a Braga para facer o mesmo pero cunhas bragas na cabeza.

agora que non teño apuntamentos diante, adícome a ler cousas que antes non podía ler, coma textos que me pasaron ou libros que me deixaron. temén podo pensar e facer cousas de persoa: hoxe saín a pasear. o que pasa é que ía moita calor. ademáis, os do PP son uns pesados coa campaña e a camiñata estivo amenizada en todo momento polos altofalantes dun coche azul coa cara de Fole. seguro que o sobornan con cantidades industriais de foulards. este ano non podo votar aínda, pero en xuño, cando cumpra os dezaoito, fundarei o Partido Tixolo e serei a repanocha. como plan máis próximo teño o de cear ensalada.

cousas soltas de "Safo"

(poemario confidencial)

I

improvisacións

abrir o meu bolso
e saber que hai nel

ráñasme a gorxa como o LK

quedo durmida

que as miñas dúbidas
non sexan
                                      (amén)

en terceiro da ESO
non fun ao obradoiro de iniciativas emprendedoras
eu ía a francés
(non sabía falalo)
porque adoraba a Bretaña.

II

era visto

o medo,
o medo máis ben

centos de poemas

teño punto de referencia

sentía... pregúntome

eu que sei.

x

relación estelar de inmersión na trama do fluído figurado da historia submarina.

deliciosamente así.

carta de amor (un ano e pico despois, complexos, axuda)

paralelo:

estou en crise, ou algo. non creo que me dean un premio por escribirche desta vez (non fun cobrar os dez euros de premio). tentarei ser breve e non afogarte coas miñas palabras blablabla...

síntome nada, así, de súpeto. de súpeto, tamén, volvo pensar en ti... con morriña?

teño medo.

teño medo a non poder resistir. a que se abran as feridas, a que se infecten... tentar curalas, que un día volvan, estoupar e que todo se bote a perder.

non é iso.

síntome inutil, por iso penso en ti.

porque mo facías sentir máis, creo. eu mendigando axuda, ti facéndome o favor de darma.

quizais estea pagando as miñas frustracións e problemas de autoestima cun paralelo que non foi antes paralelo.

en fin, só quero durmir e saber esquivar as bombas, nada máis.

saúdos,
paralela?

p.s.: non.

everb

fai frío.

tres días sen facer a cama.

na escuridade lémbrote clandestinamente. imaxínote sen roupa fronte a min nalgún lugar afastado, tanto como para gardar o segredo dos meus desexos, as miñas dúbidas, os meus medos.

xa pasou o inverno, fai sol. que se lle vai facer...

débedas

nin eu sei que pasa aquí dentro.

o caos reina nunha masa indefinida da que xorden todas as inseguridades, todos os cuestionamentos que podo ter.

ás veces penso en petar na túa porta desesperada por volver, pero só de pensalo, teño ganas de botar a correr, utilizaríasme para fregar os pratos.

rotos. fun eu quen os escachou. pola fiestra do teu cuarto. non matei a ninguén. logo empecei a tirar todo ao chan. denunciáchesme polo afecto escaso, rematei en Conxo.

mañá quero quedar na cama, ao quente... todo pode agardar por min se é que algo o fai.

ti non, seino, nin falta que fai. amén.

lume

aquí, na cadea
non deixan prenderlle
lume ao chan

tampouco sabería sen ti

aquí unha pirómana
é asasina de eucaliptos,

fóra, hainas reprimidas
que o.a deixan pasar

sen probar - tan sequera
a controlar as chispas

té.

agardas no sofá da sala de estar. agardas a que chegue e, despois de bebernos unha copa de viño, desprenderme do meu vestido e deixarme facer.
eu estou na cociña. hoxe apetéceme té. dúas pingas de veleno na miña infusión, dose mortal na túa. quero experiencias novas. chego facendo equilibrios coas dúas cuncas. quítasme ti a roupa. déixome facer, xa que estamos.
o té xa está frío, non sei cal é cal. a ruleta rusa da auga con herbas. a emoción de comprobar a sorte.

sendo factibles.

arroutadas de factibilidade
de verte factiblemente
en min, sendo factibles

pero no mundo non é factible
sendo factibles
pode que un petisco que sexa factible.

factiblemente podes vir
a probar a ver se hai factibilidade.

cuspe

hai veces que non sabes de onde ven a inspiración.

outras, é evidente: ven das glándulas salivares

é cuspe

breves

semella distante o sentimento de desprendemento, mais é tan recente coma o meu último suspiro - dinme que o fago moito.

hoxe fai sol e respiro o alivio, a tranquilidade de non preocuparme por ter que estar triste.

hoxe é un día fermoso aquí, entre eucaliptos... imaxina en Compostela!

enderezo descoñecido

necesítote. non sei. ao mellor chámaste aire fresco nun monte sen eucaliptos, pode que sexas a auga salgada que molla o meu corpo espido nun mes de maio, quizais as pedras que piso na cidade vella.

ou ti, ou elas, ou el, ou ela, ou eu.

fáltame o lugar que deixou Nerón regresando ao limbo. fáltame un anaco e non sei onde mercalo.

e non quero que volva

tres da madrugada. agardo ollando pola fiestra. na calma de cidade silenciada, unha ambulancia. síntome así.

sinto a chave, torpe pero experta. caes ao abrir a porta. arrástrote cara dentro, fecho, colócote para que non afogues no vómito que eu limparei mañá, unha manta enriba. boa noite, hoxe tamén solitaria. si, podería durmir con outras persoas, máis así sinto que si, aínda que ás veces pense en saír cando ti entras e caes, en deixar unha nota, en que un día chegues e eu non estea limpando os pratos. síntome así.

pero quero axudar, sempre me queda iso. eu axudo, inténtoo. sae mal e afundo. non son quen de axudarte, non son quen de salvarme. síntome así.

un día chegan caraveis e non é 25 de abril. detrás deles, ti. e todo pasou e non quero que volva e non quero que volva e non quero que volva e non quero que volva e non quero que volva e non quero que volva e non quero que volva e non quero que volva e non quero que volva. síntome así.

falamos do opio e problemas menores. e non quero que volva. falamos... eu que sei? síntome así.

Eu, estigma

seime coñecedora dos meus estigmas, morro un pouco cando teño que descubrilos, que confiarllos a alguén. exteriorizo e logo pregúntome, por que? non o sei, Eu, non sei por que camiñamos pasivamente, por que non es quen de deixar ás persoas, por que te aferras pero aceptas que te abandonen. non sei, Eu, todo é moi confuso, nada me gusta, as cousas abúrrenme. teño medo, sempre medo de ser eu mesma, de rachar co que mo impide, dos blablabla. de dicir non. de dicir si. de dicir non sei. sorrir arcaicamente. a estupidez de exteriorizar con bágoas de rabia, de súpeto, seino.

o cuestionamento. ataca coma treboada, a todos os meus puntos, desde axentes, inofensivo, a simple vista, amigos.

toco a corda coa punta dos dedos, pero non medro, non son quen de acadala. tocala, sentir a súa aspereza, a dureza do traxecto para saír.

seime coñecedora dos meus estigmas, seime coñecedora das miñas responsabilidades, das miñas debilidades. a columna resíntese. gretas de antigüidade, de vellez. non sei como máis facelo. axuda, por favor, o pozo está escuro, o lodo polos xeonllos. vai frío e a humidade cala

no fondo.

salvación!

confesionario.

hoxe tiña ganas de vervos, a ti e ás túas sombras: as letras cativas e furtivas, as palabras inaudibles, a música alta, o misterio do porta-luvas.

a luz nos ollos, o teu estúpido riso, a inocencia que queres quitarme e que eu quero darche en man.

todo ti, en xeral.

a túa lingua escorregando en particular;

pero fuxo do pracer.

os dedos dunha man, non sei se experta ou principiante, percorren o meu ventre, atópanme e, non! non! non! non é pecado, é dor! non!

fuxo, si, inventando unha dor, inventándome problemas para fuxir doutros. só quero chegar a aquel tempo no que nada disto acontecía.

un día poderei falar dos meus pecados, confesar as miñas perversións, confesar os meus puritanismos. supoño que no meu leito de morte... serán o que me mate, o que me empece a apodrecer, a afundir.

intimidades, inseguridades.

ver o sol en fotos de pernas, prodúceme tristura, desacougo cando son consciente das condicións que pertencen aos portadores das extremidades que se ven na imaxe.

estou fechada a maior parte do día. o sol está máis lonxe desde a parte interior da fiestra, o futuro afástase nesta incapacidade.

só quero poder ser libre de escoller, que todo o mundo poida, que non dependa a miña desexada capacidade duns cantos vampiros que voan no ceo cincento baixo o astro mudo.

non sei, quizais acostumarme ao cheiro dunha cidade modesta, tirarme á herba sen zapatos nos días de sol de inverno, durmir a sesta nun nicho, brincar na noite  desprendendo adrenalina.

non sei, co pouco que queda, todo queda lonxe... quizais loitar?

profesionalidade

o meu principal defecto coma profesional do asasinato, é a necesidade que me obriga a voltar ao escenario do crime.

ás veces pode ser ao día seguinte
ou á semana seguinte
ou ao mes
ou ao medio ano...

porén, o lugar no que repousou o teu corpo, véxoo, coma por primeira vez, como paralela allea, día si é día tamén.

xuro que intento non facelo, fago por evitalo, pero non podo deixar de pensar no sangue, os pasos a ningures, a escuridade, a intimidade case romántica que nunca máis foi.

o sangue deixou de fluír polos meus vasos e de bañar as miñas válvulas cando decidín establecer a fin.

quizais o cadáver leve a túa cara, pero o cerebro que apodrece son eu.

tócame.

a sala está chea de escuridade, unicamente interrompida polo fulgor que emerxe da televisión. nela hai sangue, corpos desmembrados, bombas, novo modelo de aspirador, rebeldes criminais, nenos esqueléticos, problemas de corazón non cardiovasculares, unha mamila feminina pixelada...

a miña fiestra é a única que fai ruído, pola noite, cando ves visitarme, cando che suplico que me toques na escuridade...

tócame!

o meu amor cara os mundos paralelos, cara a non realidade, o meu medo cara ela.

fágome pequena, moi pequena, pequena ata non ser ninguén aquí. desaparezo.

insolación.

ás veces imaxínonos, si.

pero estase ben na herba ao sol de inverno sen murmurio de estrada.

tampouco me disgusta o contacto co rosa vibrante.

xa digo, só ás veces.

lirismo

na vida só namorei dunha muller. daba gusto vela: fermosísima e cun xenio, un carácter admirable. estaba tan chea de amor... estaba tan chea de amor que acabou por vomitalo.
sucedeu unha tardiña de outono no cumio dun monte inaccesible. eran as seis e comezaba o luscofusco. foi rápido. aconteceu polo exceso lírico da situación. de súpeto empezou a sufrir arcadas. despois de que eu a axudara agarrándolle o pelo e a sostivera pola fronte, notando o suor frío, botou o corazón pola boca.
limpou o sangue que lle quedaba nos beizos e bebeu un grolo de auga. o corazón seguía, latente, entre os toxos.
- que cousa máis parva - dixo - debeu collerme o frío.

Si, volver.

Si. Ás veces pregúntome por que non volvo. É cuestión de pensar e resolver a cuestión. A resposta é que non me gustan os calcetíns furados dentro das botas rotas.
Si. Ás veces penso en volver e xirar, xirar, xirar, xirar... pero non, porque os muíños controlan o exército de eucaliptos.
Si. Ás veces éntrame unha sensación coma de que volvín, pero non. Non porque non me gusta a pintura que cantas, a música que exalas. Odio as letras que esnifas.
Verás, atopei a froitaría nun cuarto andar sen ascensor.

Filloas

Como isto xa empeza a criar bicherío, pois o primeiro capítulo (ao mellor único) de Filloas sen correxir nin nada. 

FILLOAS

Chover.

El era o único mozo da aldea. Erguíase cedo todos os días e ía ao monte quen sabe a que. Algúns dicían que tiña agochado un tesouro, outros que ía verse cunha muller maior ca el, casada e con fillos. Eu penso que ía aprender cousas para non caer na ignorancia de todos os demais: deixar de coñecer o chío dos paxaros para saber que coche pasa pola estrada só con escoitar o son do motor. Un día, souben que eu estaba no certo:
— Sabes chover? - pregunteille cando o atopei sentado nun muro de pedra diante da miña casa.
— Sei. Ti non?
— Non.
— Que parva.

Herba e Colega II: Toxos.

—Ai, Herbiña... que ben estamos aquí...
—Estamos.
—Tráesme a sitios tan fermosos...
—Xa pero non volvo aquí.
—Por que? A caso non é un lugar tranquilo e...
—O regato faime ter ganas de mexar.
—Que bruta...
—Que parvo es. Que queres que che diga?
—Non sei...
—Estás mal acostumado.
Os rapaces ficaron en silencio uns minutos.
—Quéresme?
—Non te pases.
—Es mentira.
—Ti un imbécil.
—Toxo.
—Eucalipto.
—Pasácheste.

Herba e Colega I: Solpor.

—Ves a eses de alí? Son madrileños.
—Como o sabes?
—Carallo! Non ves como flipan co verde?
—Poden ser de Vigo...
—Ti es parva.
—Parvo serás ti, Colega, mira que marcho, para que me insultes...
—Non! Herba! Non me deixes só...
—Fáltalle moito?
—Ten paciencia, muller... Por que o teu nome é fermoso e a min puxéronme Colega?
—Herba paréceche fermoso?
—Claro, a herba ten unha cor... de que cor son os colegas?
—Que parvo es. Por iso te chamas Colega.
—Chámome así porque os imbéciles son os meus pais. Mira, aí vén!

A finalidade da tarde era aquela: Colega só quería ver algo tan poético como a herba á luz do solpor.

transfórmate!

o paxaro morto na boca da gata.

sabes que vou estoupar.

óllasme intentado lerme...
papel queimado.

a mosca agonizante
descansando na cabeza do cadáver.

exclamación.

poema.

non hai tempo que perder:

poema!

compota
culler
eu

dicionario:

decapitar, libertinaxe, ordenanza, picaraña, retrato, sideral, sinestesia, suspense, urinario-a, violeta, volver, zarzallo, goto... epílogo.

fin.

recreación.

roupa interior sobre un instrumento desafinado.
unha cunca pegañenta con restos de café.
libros abertos contra o chan; libros abertos contra libros; libros pechados.
un disco raiado xirando.
papeis descansando sobre o mobiliario.
unha cama desfeita.
non sei se o cadáver respira.

Toxo

Dende a miña condición de aparente desagradecida, aparente malagradecida, aparente... toxo? Dígovos que non son así. Son unha ameixa: cuncha por fóra, cousa branda por dentro, xúrovolo. Din que os ollos son o espello da alma. Pois ben, facede o favor de mirarme cando agardedes un "grazas" e non volo dea directamente. Verédelo aí. E xa. Deses momentos nos que falar é parvada (para min falar case sempre é parvada, a non ser que alguén estea afogando ou a morrer de sede ou similares).

Non vos vou deixar ler o agradecida que estou, meus.

As silvas seica cortan a descomposición, díxomo unha veciña. Iso non o agardedes dun toxo.

Fdo:

TOXO (en flor).

Ei!

tic tac tic tac

onde está o tempo que gastan?

aquí non

tic tac tic tac

rápido

sen pararse

corre!

Comedia tráxica, non traxicomedia

O voso penoso espectáculo faime rir, de pena. O que intenta ser unha comedia non é máis que un intento desesperado por procurar aceptación. Son a única no patio de butacas, ou non vexo a ninguén máis: o meu acompañante non puido vir. Todos actuades. Actuades mal.

Quero "PANO" nas acotacións do guión. Xa, por favor.

Caracolas

síntoo

(caracolas)

De película e telexornal.

Por que non habemos de tirar os recordos á reciclaxe?

Atopei unha caixa con fotos, as necesarias para iniciar unha película de domingo pola tarde na que unha tipa que vive nalgún sitio marabilloso volve ás súas orixes para retomar... cousas. Eu non quero iso, estouche ben así, pero os recordos... difusos... Non sei, chamarei á recollida de voluminosos, pero é pouca cousa: estivera ben.

Outra opción é coller un autobús e poñer música triste de fondo mentres chove e eu miro pola fiestra. Sei onde vives. Pegarte un tiro. Eu sempre saudei.

masacre.

a quen lle importa? 

hai máis mistos

Crise.

Todo cambia a todas horas, nós xa non somos os de antes, os de hai un intre, os que fomos. Desquíciome a cada segundo que pasa e a tinta das miñas verbas escorrega. Declárome pesimista, mais sempre, no fondo, a máis optimista.

Non sería correcto arrincar todas as follas que me deron algo.

Ás veces sinto, pero hoxe gústame o sangue en copas de cristal.

compenetración

queres deixarme sen aire
eu quero deixar de respirar.

a caída do imperio

mitos eróticos
que caen algún día
por falta de vasoira

laven as mans despois de ir ó baño,
non queremos bacterias no noso céspede aliñado.

poema alegre (S-Ins II)

volveranse derretir as miñas pernas
ó verte chegar

volverá escorregar o zume vermello da cereixa
polos bordos dos teus beizos.

e marcharás
e serás só un soño

e o poema alegre
será unha canción triste

voltaremos alí:
escuridade

ti, eu,
procurándonos.

sórdida insistencia...